Jak sobie radzić z gniewem, agresją, negatywnymi emocjami… gdy ktoś Cię atakuje, krytykuje, rani…

Ostatnio na moje zaproszenie, by zajrzeć na Jasną Polskę i ogłosić się tam, otrzymałam odpowiedź mailową, która mną wstrząsnęła. Jej ton agresywny i lekceważący, wzbudził we mnie gniew i całą falę negatywnych emocji.

Ale wstrząs poczułam też dlatego, że nie spodziewałam się przeczytać czegoś takiego od osoby, która – wydawać by się mogło – jest z naszego świata. Duchowych poszukiwań, doświadczania i rozwoju.

„ (…) źle trafiłaś (…) Interesuje nas rozwijanie własnej duchowości w oparciu o konkretne argumenty i prawdziwe zdarzenia, nazwijmy je z braku lepszego słowa, mistyczne (…) Z tego co można zobaczyć na proponowanej przez Ciebie stronie to w większości jakieś ezo-mezo-pierdololo połączone z coachingiem. Nie chcemy być częścią takiego serwisu. Pozdrawiam i wyrażam nadzieję, że się nigdy nie spotkamy w prawdziwym życiu.”

Komuś zabrakło serca, została mu tylko głowa – pełna “mistycznych” przeżyć… (fot. RA / Jasna Polska)

Jak sobie radzić z gniewem i agresją… – Ale czyją?

Nie ukrywam, że po przeczytaniu tego maila od razu poczułam dwie potężne emocje: zranienia – poczucia bycia bardzo niesprawiedliwie potraktowaną i agresji, czyli „broń się, atakując”.

Niestety (a może stety, bo dzięki temu zdarzeniu przyszła do mnie kolejna lekcja), zaatakowałam z automatu, czyli odszczekałam się w tym samym tonie, w którym dostałam tą raniącą mnie i podkopującą wiarę w siebie wiadomość.

Ale po kontrataku, nie poczułam się ani odrobinę lepiej.

Ogarnął mnie wielki smutek, że taka sytuacja miała miejsce, że dałam się sprowokować, że wstrętna, brudna energia – mimo zakończenia „korespondencji” wciąż krąży we mnie, wprawia w drgania splot słoneczny i odczuwam ją jaką obcą, obrzydliwą, destrukcyjną, drenującą.

Napisałam kolejnego maila – takiego, jakiego powinnam była napisać od początku. Przeprosiłam za swoją agresję.

I poczułam żal, że świat jest wciąż pełen interakcji, generujących niszczące negatywne emocje.

Że ludzie, zamiast powiedzieć “nie czuję tego, to nie dla mnie, żegnaj”, zupełnie bezinteresownie mówią i robią sobie złe rzeczy, które napędzają gniew, agresję, smutek, wstyd, pogardę, a wreszcie nienawiść. 

Gniew, agresja i wściekłość niszczą samego Ciebie

Poczułam z całą mocą, jak OBCĄ, niedobrą, nienaturalną energią jest dla nas – czujących Istot – agresja.

Pojedynkowanie się, przepychanie, dawanie sobie werbalnie w twarz, oblewanie się pomyjami.

Jak bardzo jej już nie chcę w swoim życiu.

Jak bardzo mi po drodze z harmonią, szacunkiem, dobrem, życzliwością, ZGODĄ.

Jak dobrze jest przeprosić – DLA SIEBIE. Po to, by wrócić na dotychczasowy trakt – pokory i kurczącego się ego, które już nie musi rozpaczliwie udowadniać swojej racji i nie-racji tego drugiego.

Moje ego oczywiście wciąż działa i nadaje ze swej gęstej planety. Ale zamiast walki potrzebuje teraz czegoś innego – czegoś na co nigdy wcześniej nie umiało się zdobyć.

Pragnie pokazać tej drugiej stronie swoje uczucia.

Powiedzieć:

Czuję się bardzo przez ciebie zraniona, nie rób tego więcej.

W swej prawdziwej naturze jestem wrażliwa, jestem delikatna, jestem łagodna.

Nie chcę z tobą walczyć, nie chcę się bronić, nie chcę udowadniać i udawać, że jestem twarda i nic mnie nie boli.

I choć robiłam to wielokrotnie wcześniej, nie chcę już boksować się z tobą do upadłego na gorzkie, raniące, zaczepne, godzące głęboko w serce słowa.

Nie chcę tego.

I będę to mówić głośno.

Będę odtąd ogłaszać całemu światu – czuję się zraniona, skrzywdzona, dotknięta do żywego twoją agresją słowną. Nie rób tego więcej. Proszę.

Prawda rozbraja gniew

Ludzie nie mówią sobie prawdy. W zasadzie niemal nigdy.

Obrośliśmy w pancerze, boksujemy się i zadajemy sobie ból (zwłaszcza w stosunku do bliskich nam osób).
Ale te pancerze mają kolce z obu stron – na zewnątrz i do środka.

Mam dość ranienia siebie samej moją własną agresją, złością, które wynikają z nigdy niewyrażonego bólu.
Ze zranionej delikatności.

Od teraz, gdy ktoś mnie skrzywdzi, zamiast rzucać się na niego z pazurami, powiem mu spokojnie i prosto w oczy co czuję – jak bardzo mnie to boli.
Bo delikatność, łagodność i wrażliwość są moją siłą.
Moje serce jest nieskończone i pragnie pozostać otwarte mimo wszystko.

Prawda nas wyzwoli

Zacznijmy mówić sobie, co naprawdę czujemy.

Wmówiono nam, że to niebezpieczne – a to odżywia i karmi.

Wmówiono nam, że inni będą nas wtedy ranić jeszcze bardziej – a „oni” to przecież też Ludzie.

Wmówiono nam, że tylko maska się liczy – a przecież to szczerość, autentyczność, uczciwość są tak naturalne i potrzebne teraz jak tlen…

Wmówiono nam masę rzeczy – to były software’y potrzebne do gry w trójwymiarze. One są już nieaktualne.

Zresetuj system, wyczyść dysk i zainstaluj nowe – te, które świadomie wybierasz.

Już dość walki.
Już dość.

Aho <3

Pomóż Jasnej Polsce, by powstawały kolejne!

Zostań naszym Patronem!Zrób szybki przelew!Wspieraj nas kupując dla siebie!

p.s. dziś czuję się jak ten przejmujący blues:

Źródło wszystkich ilustracji w tekście: Internet (gł. Pinterest, Unsplash, Pixabay, chyba, że podano inaczej.