Jak zmienić swoje życie i jak być szczęśliwym, gdy tkwisz w „sytuacji bez wyjścia”…

Komentarze

1. El.

   28.04.2020 |

   Od dawna jestem regularnym i zagorzałym czytelnikiem Jasnejpolski. I wyrażam w tym miejscu ogromną Wdzięczność, że Was znalazłam. Dzięki Twoim cennym wpisom i wielu innym inspirującym treściom, które pojawiają się w moim życiu, powoli, ale jednak, przepracowuję traumy, zalegające emocje, wsłuchuję się w siebie, dzięki czemu znacząco podniosła się jakość mojego życia i czuję wręcz namacalnie wznoszący się poziom moich wibracji. Jest jednak pewna sprawa, której nijak nie potrafię odnieść do wiedzy, w którą uzbrajam siebie systematycznie, do pozytywnych zmian, jakie przecież zaszły w moim życiu… Półtora roku temu rozstałam się z psychopatą, z którym byłam kilka lat, a od którego doświadczyłam całego spektrum wyrafinowanej przemocy każdej, z fizyczną włącznie. Uwolnienie się od zła w czystej postaci, jakimi są takie jednostki to proces, z którego wychodzi się na czworakach i to dosłownie. Ledwie żywym… Zaś zerwanie się ze smyczy ich kontroli, za zniweczenie ich osobistego poletka znęcania się i możliwości bezkarnego pastwienia się nad kimś, grozi widmo straszliwej zemsty… Której również doświadczyłam. Wyrządził mi krzywdę fizyczną w biały dzień, z użyciem ostrego narzędzia, na oczach znajomych mi ludzi.
   Zostałam uratowana. JESTEM. I próbuję zrozumieć, znaleźć odpowiedzi na wszelkie: dlaczego? Spojrzeć na to z punktu widzenia Kreacji, umowy na poziomie Dusz, lekcji do przepracowania, potrzebnych do wzrostu doświadczeń i wielu, wielu innych aspektów. Dotąd się wszystko zgadza. Dotąd rozumiem. Co jednak mam zrobić z lękiem, który czuję, a który nie przemija mimo rozmaitych technik, jakie stosuję? Owa finalna sytuacja wydarzyła się ponad rok temu. Mentalnie, psychicznie wstałam i mam się na ogół całkiem nieźle, czasami czując wręcz Wdzięczność za te wszystkie lekcje, bo wyniosły mnie one ho, ho! Bardzo wysoko. Wszystko okej, gdyby nie to, że sprawa sądowa z oskarżenia publicznego, jaką mu wytoczono, z uwagi na nasz system, a teraz i sytuację, dopiero przede mną. Jak mam poradzić sobie z lękiem przed niebezpieczeństwem jakim w moich oczach jawi się ten osobnik (nie nazwę go nigdy człowiekiem)? Jak poradzić sobie z lękiem w sytuacjach, gdy po takim czasie ta kreatura wciąż daje mi znać, że jest w pobliżu, że mnie obserwuje i robi to tak, abym nie miała na to dowodów? Jak umiejscowić w tym wszystkim jego niezłomność i sadyzm w działaniu? Jak rozpuścić w sobie lęk jako jedyną z trudnych emocji, nad którą wciąż nie umiem zapanować? Jak zacząć rezonować ze spokojem w kontekście tego wszystkiego? Nie chcę terapii i prochów. Chcę żyć w pełni świadomie. Mój proces przebudzenia trwa już bardzo długo i chcę uniknąć zniewalania się czymkolwiek. Tylko, jak to zrobić..? Miałabyś dla mnie jakąś radę, wskazówkę…? Abym mogła patrzeć bez lęku, gdy dojdzie do konfrontacji? Gdy okażę mu swój lęk, wygrał. A wyczuje go, niczym drapieżnik krew. Dlatego, ważne jest to, by go nie maskować, a nie czuć naprawdę. Bardzo proszę o radę.

   • RA - Jasna Polska

     28.04.2020 |

     Droga El. gratuluję OGROMNEJ pracy, odwagi i świadomości.
     Jak poradzić sobie z lękiem?
     Nie wiem 🙂 – sama się często boję. Na swój użytek mam tą metodę https://jasnapolska.pl/jak-przestac-sie-bac-co-zrobic-gdy-strach-przed-ocena-krytyka-porazka-przyszloscia-zjada-cie-na-sniadanie/

     Ale rozumiem Cię, rozumiem lęk, jaki czujesz wobec tej osoby. W moim życiu też była osoba psychopatyczna, co prawda nie tak groźna, ale również się jej bałam. Całkowicie się od niej odcięłam. To był mój sposób na wyjście z gry. Ale też rozumiem, że Ty niestety musisz czasem spotkać tą osobę i wyobrażam sobie, jakie to trudne. Zwłaszcza jeśli to rozprawa sądowa, która sama w sobie jest stresującym przeżyciem.

     Przede wszystkim, bądź dla siebie wyrozumiała. Łagodna. Doceniaj się za każdy najmniejszy sukcesik.
     Wychodzenie z takich traum to proces, który trwa.
     Wyobraź sobie swoje nowe życie – to bez strachu, w spokoju i miłości – jako nasionko. To maleństwo dopiero wypuściło pędy. Zapuszcza maleńkie, śliczne korzonki. Może są już listki – bardzo delikatne! Wymagające czułości i opieki…
     Nie możesz nasionku powiedzieć, by już stało się potężnym, nieustraszonym drzewem. Ono potrzebuje tyle czasu, ile potrzebuje 🙂

     Daj sobie czas. Nie wymuszaj na sobie kolejnych postępów. Pozwól się sobie bać – nie neguj tego strachu. On długo pełnił ważną funkcję – ostrzegał, że dzieje się coś złego. Pozwól sobie dochodzić do pełnego uzdrowienia w tempie, którego potrzebuje Twoja psychika i ciało.
     Ale nie oczekuj też, że strach minie całkowicie. Może tak być, ale nie musi.
     I na to sobie pozwól. Zaakceptuj strach, jako element każdego życia ludzkiego. Wszyscy się boimy. Zapewniam Cię.
     Warto sobie na to pozwolić i żyć pomimo.

     W tym wszystkim zadbaj też koniecznie o ochronę i opiekę w trójwymiarze.
     Nie wiem, jakie kroki podjęłaś dotąd, więc wymienię możliwości:
     – prawnik – jak zebrać i wnieść dodatkowe oskarżenie o stalking
     – może detektyw? – ktoś, kto musi go nagrać / sfilmować, jeśli Cię obserwuje i śledzi
     – policja – porozmawiać, zapytać się, co możesz zrobić, jak się chronić w tej sytuacji, bo czujesz się zagrożona
     I na koniec – czy zasięgałaś rady / pomocy w jakiejś fundacji czy stowarzyszeniu, które pomaga kobietom zmagającym się z przemocą (stalking to nadal przemoc)? Oni tam mają wypracowane mechanizmy, wiedzą, jak najskuteczniej sobie radzić w takich sytuacjach. Znają rozwiązania systemowe, oferują pomoc prawną.

     Pozdrawiam Cię bardzo serdecznie i trzymam kciuki za Twoje spokojne, dobre życie (z homeopatyczną ociupinką strachu) 🙂
     <3

2. El.

   09.05.2020 |

   Droga Ra,
   bardzo dziękuję za Twoją odpowiedź, za Twoje cenne wskazówki i rady. Stanowisz tak czystą, lekką i świetlistą energię, iż Twoje Słowa działają niczym uzdrawiający balsam.

   Wiesz, ogólnie przeważają te dni, gdy jestem spokojna, a bardzo długo tak nie było. Musiałam się tego spokoju nauczyć. A potem nauczyć się go pielęgnować.
   I są też takie dni, że gdy zaczyna się dziać, potrafię jakby przepuścić ów lęk przez moje ciało, gdy on nigdzie się nie osadza, nie haczy. Przepuszczaniu towarzyszy co prawda silny dyskomfort, ale po tym lęk znika, rozpuszcza się jakby.
   A są i takie, że on umiejscawia się gdzieś w jelitach i w moim gardle, i trzyma mnie wtedy i ściska swoją niewidzialną, żelazną ręką. I te są najgorsze, bo nie umiem sprawić przepływu, co z kolei silnie zaburza mój sen i ogólne funkcjonowanie organizmu, a przede wszystkim, bardzo odziera mnie z energii. – Te doskwierają najbardziej. Dzieją się ciągami. Ciąg może trwać 2-3 tygodnie i ustępuje.

   Zaś jeśli chodzi o kreaturę, ja też się odcięłam. Totalnie. Zniknęłam zewsząd. Z socjal mediów również. Tyle, że stąd akurat od/wy/rzuciło mnie z innych głównie powodów (egregory), więc ze wzgeldu na kreaturę, jakoby przy okazji. I wcale tam nie tęsknię.

   Kreatury jednak mają to do siebie, iż uwielbiają pogwałcać ludzkie granice, balansować na granicy prawa, dopuszczać się nadużyć moralnych i każdych innych, łamać psychikę i charakter. Zarówno ludzi, jak i zwierząt… To dla nich bezcenne, wysokoenergetyczne paliwo. Ich być, albo nie być. Są mściwi i na wskroś źli. I nieobliczalni. Bardzo trudno im odpuścić zdobycz, która bezczelnie urwała się ze smyczy, gdy gro jej zasobów nie zostało jeszcze wyssanych do reszty. Gdy zdobycz nie była jeszcze totalnym wrakiem, gdy jeszcze miała w sobie siłę. – W końcu udało jej się wyczołgać?
   To budzi straszny gniew kreatur. I chciałyby wtedy, w akcie swojej zemsty, totalnej zagłady takiej jednostki. Jej globalnego zniesławienia. Chciałyby nadal czerpać przyjemność z patrzenia na jej ból i cierpienie. A co najważniejsze, chciałyby być powodem tego wszystkiego. I, zdeterminowane wyobrażeniem o własnej wielkości żyją nadzieją, iż jednostka taka (ich ofiara) została wyeksploatowana na tyle, iż pozostaje w stanie długotrwałej głębokiej depresji, zaniedbana, pozbawiona energii, sensu życia, najlepiej bez sił, by w ogóle podnieść się z łóżka.

   Tak kreatury chciałyby to widzieć. I właśnie po to wracają. W nadziei, że ujrzą taki właśnie obrazek.

   A gdy nie mają znikąd dostępu, stają się niezwykle “kreatywni”, by jednak jakoś ów dostęp zdobyć. I o swej zacnej osobie przypomnieć.

   Logiczne więc, iż (re)zemstą największą jest zafundować takiemu szeroko rozumiane: niedoczekanie.

   Wykorzystałam wszystkie dostępne formy pomocy systemowej, o których wspominasz, poza fachową dla samej mnie, której od początku amatorsko, jak czuję i potrafię, udzielam sobie sama. Nie pomyślałam nigdy (nie wiedzieć czemu) o żadnej fundacji i dziękuję za sugestię, ponieważ rzeczywiście, mogłoby to być bardzo wspierające działanie.

   Dziękuję za to, że pojawiłaś się w mojej przestrzeni, Ra. Chcę, żebyś wiedziala, iż bardzo przyczyniłaś się do pozytywnych zmian w moim życiu. Czytam Twoje wpisy regularnie, z ogromną pasją, ciekawością i zawsze fascynuje mnie, co masz do powiedzenia w każdym temacie. Dlatego, gdy coś się dzieje na świecie lub poszukuję odpowiedzi, wsparcia, czy inspiracji, przychodzę TU. I z tego właśnie powodu, choć zwykle tego nie praktykuję, ośmieliłam się na odrobinę prywaty w nadziei, że ukoisz mnie swoim Słowem. I tak też się stało. A za co raz jeszcze z głębi serca wyrażam Tobie Wdzięczność.

   Stworzyłaś piękną, inspirującą przestrzeń. Energetycznie lekką i otwierającą umysł.
   Dziękuję za wszystko, co dla mnie zrobiłaś. Jesteś Niezwykłym Człowiekiem.

   Przesyłam moc pozytywnej energii i pozdrawiam serdecznie.

   El.

   • RA - Jasna Polska

     11.05.2020 |

     Dziękuję za tak wiele szczerości i autentyczności.
     Napisałaś: “są i takie dni, że lęk umiejscawia się gdzieś w jelitach i w moim gardle, i trzyma mnie wtedy i ściska swoją niewidzialną, żelazną ręką.”
     Ja też tak czasem mam.
     I jestem pewna, że każdy, kto ma odwagę wejrzeć w siebie i przyznać, co się w jego środku kłębi, także.
     Tylko ludzie nieustannie fundujący sobie dystraktory w postaci nadmiaru pracy i konsumpcji, powiedzą: “mnie to nie dotyczy”.
     Tak im się tylko wydaje – po cóż innego karmiliby tą czarną dziurę w sobie?
     Powodem takich stanów jest nie tylko własny smutek, bardzo, bardzo często to cudze programy i energetyczny brud oraz zastoiny, które po prostu… są.
     Pisałam o tym tu: https://jasnapolska.pl/dlaczego-mi-tak-smutno-jeszcze-dwie-przyczyny-smutku-tylko-dla-zaawansowanych/

     A dla Ciebie piosenka i jej słowa – odkryłam ją wczoraj i od razu się zachwyciłam 🙂 – https://www.youtube.com/watch?v=2Mfoaon2VUI